Kanyanga health centre
Blijf op de hoogte en volg Ilse
17 December 2016 | Zambia, Kanyanga
Hallo allemaal!
Afgelopen week heeft in het teken gestaan van baby's. Heeeel veel baby's!! Ik ben namelijk in het health centre van Kayanga aan de slag gegaan op de verlosafdeling, samen met Annabel.
We wonen met z'n 2en samen in een huisje van het health centre deze 2 weken. Best handig om zo dicht bij je werk te wonen. En het huisje is echt dikke prima (wel weer heel veel spinnen en ander ongedierte...) Enige nadeel is alleen dat we geen stroom hebben. Maar goed, we kijken de jongens van het lab af en toe even lief aan en dan mogen we onze powerbank opladen. Ook het internet is vrij gebrekkig. Al met al dus 2 weekjes back to basic. Maar oh, wat is dat het waard als ik kijk naar wat ik afgelopen week allemaal heb gezien en meegemaakt!
Elke dag beginnen we hier met een half uur samen zingen en bidden. Maandag was onze eerste dag en we vielen gelijk met onze neus in de boter. Er lag namelijk een vrouw te bevallen en we mochten gelijk mee komen kijken. Of nouja vrouw.. halverwege de bevalling kwam ik erachter dat dit meisje pas 17 was. Bizar hoe jong de meiden hier zijn als ze komen om te bevallen. Het gaat ook allemaal heel anders dan in Nederland. Ze lag daar helemaal alleen en ik had best wel met haar te doen. Partners mogen er hier sowieso niet bij zijn en de moeders komen vaak na afloop van de bevalling pas binnen. Het ging allemaal erg snel en het kindje was zo geboren. Deze werd in een doek gewikkeld en op een stoel gelegd. Het kindje heeft hier ongeveer een kwartier gelegen omdat de moeder nog gehecht moest worden, maar de juiste hecht materialen waren "out of stock". Dus zonder verdoving was het voor dit meisje na ongeveer 6 pogingen eindelijk gelukt. Ze had haar eigen kindje in de tussentijd nog niet eens gezien.
Terwijl dit alles gaande was lag er nog een meisje naast haar van 19. Die had inmiddels volledige ontsluiting, maar toen haar vliezen braken bleek het ineens goed mis. De baby bleek al bijna een maand dood.. Ik vraag me nog steeds af hoe het kan dat de hartslag van de baby geen enkele keer gecheckt is vanaf het moment van binnenkomst van de moeder.. Zij is toen in de ambulance naar een groter ziekenhuis gebracht. Ik heb nog een paar keer gevraagd hoe het met haar is afgelopen, maar dit scheen niemand te weten..
Verder verbaas ik me hier ook elke dag nog over hoe dingen kunnen gaan. Zo werd er van de week een vrouw binnen gebracht door haar man. Achterop de fiets welteverstaan, met al 8 cm ontsluiting. Zij was nog net op tijd gelukkig voordat de baby er was. Een andere mevrouw helaas niet en is onderweg naar het ziekenhuis bevallen, in de ambulance. Schijnt de normaalste zaak van de wereld te zijn..
Maar buiten al deze best schrijnende verhalen gaan heel veel bevallingen ook wel goed! Zo werden Annabel en ik 's avonds opgebeld dat er weer een bevalling was. Wij lagen al te slapen, maar zijn snel uit bed gegaan en hebben een sprintje getrokken richting de verlosafdeling. Wij hebben deze vrouw toen onderzocht (we mogen namelijk werkelijk alles zelf doen) en ik vermoedde volledige ontsluiting bij haar. Maar goed, zo ervaren ben ik natuurlijk niet dus ik dacht dat het wel mee zou vallen. Iedereen stond er immers nog heel rustig bij. Toen kwam plotseling het hoofdje tevoorschijn. Annabel en ik keken de verloskundige met grote ogen aan. Wat nu?? En toen riep hij: deliver the baby!! Wij waren namelijk de enige in de ruimte met handschoenen aan. Ik heb toen snel het hoofdje vastgepakt en het kindje op de wereld gezet. Echt heel bijzonder! Annabel en ik hebben de hele bevalling verder samen gedaan. Van de navelstreng doorknippen tot de placenta geboren laten worden. Ik ben inmiddels een professional, haha. En ik ben stiekem ook een beetje verliefd op dit kindje. Ik zal proberen de foto van ons bij het verslag te zetten!
Nog een week te gaan, dan ga ik weer naar huis in Chipata en kerst vieren met alle meiden. Ook ontzettend veel zin in. De tijd vliegt trouwens nog steeds. Nog iets meer dan een maand, en dan ben ik alweer terug. Daar moet ik nu nog maar even niet aan denken.. en dat zie ik maar als een goed teken. Ik mis jullie natuurlijk wel ontzettend allemaal!! Alvast heeeele fijne feestdagen, ik zal aan jullie denken!
Liefs, Ilse
-
17 December 2016 - 14:02
Sjaak:
goed zo ilse. dit is pas puur natuur. jij kunt straks die docenten in antwerpen nog het een en ander bijbrengen.
-
17 December 2016 - 14:07
Marjon:
Hoi Ilse,
Zo wat een verhaal weer. Ja, geen geheimen meer voor jou straks in Antwerpen. Jij ook hele fijne feestdagen.
Gr Marjon -
17 December 2016 - 15:08
Sanne:
Wat gaaf!! Heel erg trots op je :) en wat een lieve foto -
17 December 2016 - 15:07
Ellen:
Ben kei trots op je! -
17 December 2016 - 21:13
Cees:
Zooooo trots!! Super gedaan, wat een enorme levenservaring -
18 December 2016 - 17:19
Simone:
Wow Ilse, wat super zeg!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
