Seleminga, how are you?

Hallo!

We zijn pas twee dagen verder na mijn vorige blog, maar het voelt alsof het twee weken is. Komt ook door de lange busreis die we hebben volbracht.
Om 11.30 vertrok de bus gisteren vanuit Accra naar Wulugu. De eerste uren gingen prima en met z'n vieren (Lia, Jolien en Pieter en ik) konden we het prima volhouden.

We waren overigens wel de enige blanke mensen in de hele bus, dus nog 36 Ghanezen om ons heen. De bus zelf was prima. Een normale bus zoals we die in NL ook kennen. Met airco gelukkig! Ook hebben we heerlijk 10 uur lang naar Ghanese films kunnen kijken en geloof me, dat is niet onze humor. Het enige wat er gebeurde in deze films was huilen, discussiëren en slaan. Het geluid stond keihard, maar dat doet alles hier. Mensen schreeuwen, de muziek staat hard, werkelijk alles gaat gepaard met heel veel geluid. Ook werden we een keer door de hele bus "uitgelachen" toen de buschauffeur net een half uur een verhaal in het Twi had opgehangen en hij afsloot met: obruni don't understand. Heel erg geestig ja, maar een Engelse uitleg kwam er niet.

Om 18.00 uur Ghanese tijd moest Feyenoord voetballen, en ja zelfs hier wil ik dat volgen! Had alleen wel op een iets gunstigere uitslag gehoopt... Onderweg stopten we ook nog een keer in the middle of nowhere. Dus wij met zn vieren om ons heen kijken van: wat gaat hier gebeuren. Trouwens, dat denk ik hier echt wel 10 keer per dag, alles gaat nogal ongeorganiseerd namelijk. Nou, bleek dat de hele bus in de berm langs de weg even ging plassen. Toen hebben we maar even een rondje overgeslagen...

Rond 4.00 uur reden we dan eindelijk het dorpje Wulugu in. Ik stuurde nog heel optimistisch een whatsappje naar het thuisfront: we zijn er bijna! Maar helaas.. De communicatie was niet goed gegaan tussen de organisatie en de buschauffeur en we reden een heel eind door. Toen we bij de volgende grote stad kwamen, Bolgatanga, besloot Lia onze hostmom maar te bellen, want dit leek niet echt te kloppen. Na veel telefoontjes heen en weer stopten ze eindelijk en hielpen ze ons met een taxi vinden (zo aardig zijn ze hier wel, ze helpen met alles) dus wij om 4.15 uur hoppa weer terug in de taxi naar Wulugu. Helaas hadden we zoveel bagage dat de achterklep niet dicht kon, dus hebben we het maar vastgehouden vanaf de achterbank zodat mijn koffer er niet uit zou vallen. Dat duurde nog een halfuurtje ongeveer, maar toen waren we na heel wat oponthoud toch bij ons gastgezin!

Snel slapen en de volgende ochtend zijn Pieter en Jolien vertrokken naar hun eigen gastgezin en project.
Vanochtend zijn we naar een Ghanese begrafenis gegaan. Die schijn je hier te moeten hebben meegemaakt. Dus wij weer gezellig met 2 brede Ghanezen, wijzelf en ons hostbroertje Junior van 3 jaar gezellig op de achterbank. Ze houden hier van de ruimte goed benutten heb ik al gemerkt. De begrafenis was heel anders dan in Nederland. De oude man die was overleden had 2 vrouwen en die zaten allebei in een aparte ruimte. We moesten op onze hurken zitten om respect te tonen. Had ik eerst niet begrepen, dus ging lekker op de grond zitten net zoals de andere vrouwen, maar dat was dus heel onrespectvol blijkbaar. Ach, ze snappen wel dat ik nieuw ben hier. Verder waren er heeel veel kinderen die achter ons twee aanliepen. Ze roepen allemaal: seleminga (geen idee of ik het goed schrijf), how are you? Seleminga is obruni (blanke) in het noorden en werkelijk alle kinderen op straat roepen dit naar je. Ze wilden allemaal op de foto dus heb ik mijn camera er maar bij gepakt. Heel lief, maar ook een beetje griezelig want ze zeggen niets maar staren je wel een half uur lang aan.

Ik heb net de cadeautjes aan mijn gastgezin gegeven en ze waren er super blij mee. Junior van 3 wilde zijn bellenblaas opdrinken maar gelukkig ging dat nog goed. Mijn hostmom heeft me wel 3 keer geknuffeld en gezegd hoe blij ze is dat we er zijn. Heel lief.
Vanmiddag gaan we nog naar een marktje, want het is market-day. We zullen zien!

Ook hebben we vandaag nog een klein beetje meer informatie over ons project gekregen. We zijn de eerste vrijwilligers ooit die naar het Suluya child care home gaan, dus ben heel benieuwd. Er schijnen 27 kinderen te zitten. We zullen het zien morgen.

Liefs, Ilse