Another day at the orphanage
Door: Ilse Plug
Blijf op de hoogte en volg Ilse
08 Augustus 2014 | Ghana, Wulugu
Zanuri (goedenavond!),
Onze eerste werkweek in het Suluya orphange zit er bijna op. Het gaat allemaal ontzettend snel, dus ik probeer veel foto's te maken om alles te onthouden.
Een 'normale' dag in het weeshuis ziet er ongeveer als volgt uit:
We staan om 6.00 uur 's ochtends op. Onze hostmoeder is dan meestal al druk in de weer omdat het leven hier al vroeg begint.
We helpen voor het ontbijt meestal nog even met vegen of afwassen. Dan krijgen we weer ons overheerlijke ontbijt. Ik weet dat we niet mogen klagen in vergelijking met andere vrijwilligers, maar het eten blijft Ghanees en de chocopasta smaakt niet naar chocopasta zeg maar.
Na het ontbijt is het meestal de vraag hoe laat we naar het weeshuis gaan. We hebben al meerdere ochtenden moeten wachten omdat de motorking weer kapot is of omdat men simpelweg iets anders moet doen. Vanochtend hebben we dan ook 2 uur gewacht voordat we naar het weeshuis konden. Dat is zonde van onze tijd, maar wel heel typisch Ghanees.
We scheuren dan in ongeveer 40 minuten door de bushbush, over de slechtste weg die je je kan bedenken. Vanochtend hebben we een slang gezien en we moeten toeteren zodat de kuddes koeien voor ons aan de kant gaan. We zitten overigens altijd met z'n 3en op de motor, dat gaat prima hier.
Als we aankomen op het weeshuis komen alle kindjes op ons afgerend en willen ze je hand vastpakken en gelijk spelletjes spelen. Lief dat ze al zo gewend aan ons zijn. Ook moeilijk om te bedenken dat we straks weer weg moeten... Maar dat is voor later.
We beginnen 's ochtends met lesgeven. We hebben drie grote blackboards gekocht en we konden vandaag dus voor het eerst wat opschrijven. Niet dat ze kunnen lezen, maar de losse letters van het alfabet kennen ze wel. Hopelijk leren ze het snel. Daarna ga ik meestal met de kinderen dansjes doen en liejes zingen. Van de vogeltjesdans tot head, shoulders, knees and toes, ze kennen alles al. Zelfs het Nederlandse papegaaite leef je nog.
Daarna is het tijd om te voetballen en blijf ik meestal bij de kleine kinderen en de meisjes die niet willen voetballen. Lekker om met een wat kleiner groepje te zijn zodat je wat rustiger iets met ze kunt doen. Om 12.00 uur is het lunch/breakfast tijd en eten ze voor het eerst die dag iets. Ik snap niet hoe die kinderen het vol houden, maar ze doen het vrij goed. Alhoewel, bijna alle kinderen hebben opgeblazen buikjes als teken van ondervoeding.
Na het eten is het de bedoeling dat Alice, de caretaker, les geeft. Komt er niet altijd van, maar als het ervan komt leren ze wel iets. Vanmiddag was er een kindje van een jaar of 2 op mijn buik in slaap gevallen. We lagen zo lekker op de mat, voor hoe ver dat kan, dat ik zelf ook in slaap viel. Het kindje (Paul en ik konden niet zien of het een jongen of meisje was) bleef daarna de hele dag bij me in de buurt, heel schattig. Als laatste is het 's middags nog even voetbaltijd, maar de kinderen zijn daarna ook zo moe dat ze rustig worden en dat is echt een verademing na zo'n drukke ochtend. Rond een uur of 15.00 gaan we weer richting huis en zijn we helemaal gesloopt.
Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat de kinderen elkaar zo hard slaan. We moeten denk ik wel 5 keer per dag een enorm gevecht uit elkaar halen waarin ze elkaar met vuisten keiard op het hoofd slaan en dan duiken de andere kinderen erop met als resultaat 5 huilende kinderen. Ook slaan de oudere kinderen de kleintjes soms met vuisten omdat ze perongeluk in de weg lopen. We proberen wel op te treden, maar de kinderen zijn hier zo aan gewend dat dat bijna niet te doen is.
De kleren die iedereen gegeven heeft zijn ook ontzettend hard nodig! Alles is vies, ze hebben maar 1 setje per kind en ik overdrijf niet als ik zeg dat er in 90% van de kleren gaten zitten. Alice heeft de kleren nog niet gebruikt, ik denk omdat ze ze te mooi vindt om aan te trekken. Maar we hebben vandaag heel duidelijk gezegd dat ze ze morgen aan moet trekken bij de kinderen omdat ze daarvoor zijn bedoeld.
Verder doen we in de middag nog veel leuke dingen. We helpen soms verkopen in de bar van onze gastfamilie, gaan naar Walewale voor spullen voor het weeshuis en gister mocht ik op een motor rijden! Heel gaaf, maar ik was niet zo goed. Binnenkort maar even goed oefenen op de motor van onze hostfamilie.
Morgen gaan we een ochtendje naar het weeshuis en dan rond 14.30 richting Tamale voor een weekendje Mole National Park, zin in!
Liefs, Ilse
Onze eerste werkweek in het Suluya orphange zit er bijna op. Het gaat allemaal ontzettend snel, dus ik probeer veel foto's te maken om alles te onthouden.
Een 'normale' dag in het weeshuis ziet er ongeveer als volgt uit:
We staan om 6.00 uur 's ochtends op. Onze hostmoeder is dan meestal al druk in de weer omdat het leven hier al vroeg begint.
We helpen voor het ontbijt meestal nog even met vegen of afwassen. Dan krijgen we weer ons overheerlijke ontbijt. Ik weet dat we niet mogen klagen in vergelijking met andere vrijwilligers, maar het eten blijft Ghanees en de chocopasta smaakt niet naar chocopasta zeg maar.
Na het ontbijt is het meestal de vraag hoe laat we naar het weeshuis gaan. We hebben al meerdere ochtenden moeten wachten omdat de motorking weer kapot is of omdat men simpelweg iets anders moet doen. Vanochtend hebben we dan ook 2 uur gewacht voordat we naar het weeshuis konden. Dat is zonde van onze tijd, maar wel heel typisch Ghanees.
We scheuren dan in ongeveer 40 minuten door de bushbush, over de slechtste weg die je je kan bedenken. Vanochtend hebben we een slang gezien en we moeten toeteren zodat de kuddes koeien voor ons aan de kant gaan. We zitten overigens altijd met z'n 3en op de motor, dat gaat prima hier.
Als we aankomen op het weeshuis komen alle kindjes op ons afgerend en willen ze je hand vastpakken en gelijk spelletjes spelen. Lief dat ze al zo gewend aan ons zijn. Ook moeilijk om te bedenken dat we straks weer weg moeten... Maar dat is voor later.
We beginnen 's ochtends met lesgeven. We hebben drie grote blackboards gekocht en we konden vandaag dus voor het eerst wat opschrijven. Niet dat ze kunnen lezen, maar de losse letters van het alfabet kennen ze wel. Hopelijk leren ze het snel. Daarna ga ik meestal met de kinderen dansjes doen en liejes zingen. Van de vogeltjesdans tot head, shoulders, knees and toes, ze kennen alles al. Zelfs het Nederlandse papegaaite leef je nog.
Daarna is het tijd om te voetballen en blijf ik meestal bij de kleine kinderen en de meisjes die niet willen voetballen. Lekker om met een wat kleiner groepje te zijn zodat je wat rustiger iets met ze kunt doen. Om 12.00 uur is het lunch/breakfast tijd en eten ze voor het eerst die dag iets. Ik snap niet hoe die kinderen het vol houden, maar ze doen het vrij goed. Alhoewel, bijna alle kinderen hebben opgeblazen buikjes als teken van ondervoeding.
Na het eten is het de bedoeling dat Alice, de caretaker, les geeft. Komt er niet altijd van, maar als het ervan komt leren ze wel iets. Vanmiddag was er een kindje van een jaar of 2 op mijn buik in slaap gevallen. We lagen zo lekker op de mat, voor hoe ver dat kan, dat ik zelf ook in slaap viel. Het kindje (Paul en ik konden niet zien of het een jongen of meisje was) bleef daarna de hele dag bij me in de buurt, heel schattig. Als laatste is het 's middags nog even voetbaltijd, maar de kinderen zijn daarna ook zo moe dat ze rustig worden en dat is echt een verademing na zo'n drukke ochtend. Rond een uur of 15.00 gaan we weer richting huis en zijn we helemaal gesloopt.
Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat de kinderen elkaar zo hard slaan. We moeten denk ik wel 5 keer per dag een enorm gevecht uit elkaar halen waarin ze elkaar met vuisten keiard op het hoofd slaan en dan duiken de andere kinderen erop met als resultaat 5 huilende kinderen. Ook slaan de oudere kinderen de kleintjes soms met vuisten omdat ze perongeluk in de weg lopen. We proberen wel op te treden, maar de kinderen zijn hier zo aan gewend dat dat bijna niet te doen is.
De kleren die iedereen gegeven heeft zijn ook ontzettend hard nodig! Alles is vies, ze hebben maar 1 setje per kind en ik overdrijf niet als ik zeg dat er in 90% van de kleren gaten zitten. Alice heeft de kleren nog niet gebruikt, ik denk omdat ze ze te mooi vindt om aan te trekken. Maar we hebben vandaag heel duidelijk gezegd dat ze ze morgen aan moet trekken bij de kinderen omdat ze daarvoor zijn bedoeld.
Verder doen we in de middag nog veel leuke dingen. We helpen soms verkopen in de bar van onze gastfamilie, gaan naar Walewale voor spullen voor het weeshuis en gister mocht ik op een motor rijden! Heel gaaf, maar ik was niet zo goed. Binnenkort maar even goed oefenen op de motor van onze hostfamilie.
Morgen gaan we een ochtendje naar het weeshuis en dan rond 14.30 richting Tamale voor een weekendje Mole National Park, zin in!
Liefs, Ilse
-
08 Augustus 2014 - 08:41
Ellen:
Lieve Ilse,
Fijn dat de dingen gaan zoals jij dat van te voren had bedacht. Goede keus om naar het noorden van Ghana te gaan. Deze kindjes zullen zeker weten dat jij er bent geweest. Als je alleen al ziet hoe lekker ze bij je op schoot liggen te slapen.
Hopelijk blijft het ebola virus weg uit Ghana en kan jij nog twee weken de kindjes daar blij maken.
Lief groetje van mama. -
08 Augustus 2014 - 16:33
Sjaak:
ilse, onze pastoor in harderwijk zei altijd tegen de kleine kinderen hier: " wat hebben jullie een geluk gehad dat je aan de goeie (rijke) kant van de aarde bent geboren" . nou wij jouw verslagen steeds lezen begrijpen we iedere keer meer de waarde van die opmerking.
maar goed dat er nog van die jongens en meiden zoals jij zijn die daadwerkelijk iets doen om te helpen daar ter plaatse. gelukkig kun je het komend weekend ook wat anders gaan doen. hopelijk heb je in dat national park iets meer comfort en warm water.
we lezen je blog iedere keer met veel plezier, sommige dingen zijn echt wel hilarisch om te lezen. kus . mireille en sjaak -
08 Augustus 2014 - 17:13
Truus:
Hoi Ilse,je eerste week zit erop.Wat een andere wereld en ja wat hebben wij het goed.
Mooi dat jullie hulp zo welkom is.Heb je de armbandjes en kettingen al uitgedeeld ?
Je schrijft heel plezierig,leuk hoor.
Geniet van alles en maak mooie foto's !!!!
Groetjes, Truus en André -
08 Augustus 2014 - 19:54
Sjaak:
he ilse, ik heb nog niks gelezen over het weer daar. iedere dag zon en warm, en eind van de dag regen/onweer, of is het anders. ? is het dak van die weeshuishutjes wel waterdicht? sjaak
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
